Tegenvallertje in Cambodja
Blijf op de hoogte en volg Erik
27 November 2013 | Cambodja, Phnom-Penh
Hey volgertjes,
De tegenvaller in dit reisverhaal hebben wij in eerste instantie alleen met ons eigen gezin gedeeld, omdat wij jullie enerzijds niet ongerust wilde maken. Anderzijds moesten we zoveel zaken regelen dat we simpelweg niet de tijd hadden om een reisverslag te schrijven. Toch willen wij jullie bij deze, nu alles is afgerond, graag vertellen over onze tijd in Cambodja.
Het ging alsvolgt: 30 oktober zijn we 's ochtends vroeg vanuit Saigon, Vietnam met de bus naar Cambodja vertrokken. Na een paar uur gereden te hebben kwamen we aan bij de grens. Wij hadden in Nederland al een E-visa (online) aangevraagd en konden dus als één van de weinige snel de grens oversteken. Aangezien we toch op de rest van het busgezelschap moesten wachten, maakte de E-visa niet veel verschil. Vervolgens hebben we de reis voortgezet en kwamen we aan in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. We hadden, zoals altijd, al een goedkoop hostel opgezocht, dus hier zijn we gelijk heengelopen. Even de backpacks gedropt en toen op zoek gegaan naar een supermarkt. Bij binnenkomst van het land hadden we voor ongeveer €70,- aan Cambodjaanse Riel gekocht, de Cambodjaanse valuta. In de supermarkt bleken echter alle prijzen in Amerikaanse dollars te zijn vermeld. We kwamen er dus achter dat in Cambodja met dollars betaald wordt. Alleen wisselgeldbedragen kleiner dan 1 dollar worden in Cambodjaanse Riels uitbetaald. Best irritant, want je loopt dan de hele tijd met twee verschillende valuta op zak.Eenmaal uit de supermarkt waren we druk op zoek naar de weg toen het noodlot toesloeg: Er komt een scooter met twee jongens langs gereden en de bijrijder rukt zo het nektasje van Erik z'n lijf. Een tasje dat hij tot dan toe de hele reis onder zijn shirt heeft gedragen om een dergelijke 'urban crime' te voorkomen. In de supermarkt had hij het tasje tevoorschijn gehaald om er geld uit te halen en daarna was hij door alle nieuwe indrukken van het land vergeten het tasje weer onder zijn shirt te stoppen. Dat kwam ons na een uur in Phnom Penh te zijn, gelijk duur te staan.
Op het moment van de beroving is Erik nog achter de scooter met die twee kneuzen aangerend en in de bocht had hij ze nog bijna te pakken. Helaas konden ze wegkomen en was hij zijn paspoort, medisch paspoort, internationale rijbewijs, reserve-bankpas en €70,- aan lokale valuta kwijt. Na de achtervolging en nadat de adrenaline enigszins was weggezakt, kwamen de eerste emoties van ongeloof en verdriet naar boven.
Na weer een beetje tot rust te zijn gekomen, zijn we maar teruggelopen naar ons hostel. Bij de receptie hebben we het verhaal uitgelegd en zij vertelde ons dat we eerst aangifte moesten gaan doen om überhaupt een nieuw paspoort te kunnen aanvragen. Samen met een hostelmedewerker, die als tolk meeging, zijn we per TukTuk naar het dichtstbijzijnde politiebureau gegaan. We hadden echter al gehoord dat we van de inzet van de politie niet veel moesten verwachten. Dit werd bij aankomst op het bureau gelijk bevestigd, want de politieagenten waren al vroegtijdig naar huis waren gegaan. Wij konden dus pas de volgende dag aangifte gaan doen.
De volgende dag vroeg opgestaan om samen met een Engels sprekende TukTuk-chauffeur naar het politiebureau te gaan. Deze bureaus bleken in verschillende districten opgedeeld te zijn en voordat we het bureau hadden gevonden dat bij onze plek van beroving hoorde, waren we al twee uur verder. Hier moest Erik samen met de tolken een agent in een klein kamertje het aangifteformulier invullen. De samenwerking liep al gebrekkig en op het moment dat er een andere agent binnen komt lopen en deze 'voor de grap' een AK-47 geweer op Erik richt, hangt er al helemaal een bizarre sfeer in de kamer.
Met een verhoogde hartslag toch maar de aangifte bij de lokale politie afgerond om vervolgens door te gaan naar de toeristen-politie. Hier moest de aangifte nog drie keer worden overgeschreven (een kopieerapparaat kennen ze daarschijnbaar nog niet) en moest de aangifte door vier verschillende rangen van politieagenten van stempels worden voorzien. Aan het einde moesten we de agenten ook nog even 'omkopen' voor hun gestempel, omdat we de aangifte anders niet terug zouden krijgen.
Met de aangifte op zak, konden we vervolgens naar de ambassade om een nieuw paspoort aan te vragen. In Cambodja bleek echter geen Nederlandse ambassade te zitten, dus moesten we naar de Britse ambassade die Nederlanders inCambodja vertegenwoordigt. Hier kon Erik dus ook geen nieuw Nederlands paspoort aanvragen. Dit kan alleen bij de Nederlandse ambassade in Bangkok, Thailand. Om Cambodja überhaupt te kunnen verlaten had Erik echter wel een reisdocument nodig en moest er daarom een Brits noodpaspoort worden aangevraagd. De medewerker op de Britse ambassade vertelde dat Erik met dit noodpaspoort en een exit visum voor Cambodja over 8 dagen makkelijk naar Bangkok zou kunnen vliegen. Omdat ditvliegticket naar Bangkok noodzakelijk was voor de aanvraag van het noodpaspoort, zijn we toen terug naar het hostel gegaan om de vlucht te boeken.
De volgende dag weer vroeg terug gegaan naar de Britse ambassade om de aanvraag voor het noodpaspoort af te ronden. Na lang wachten verleende de Nederlandse ambassade 5 minuten voor sluitingstijd alsnog toestemming voor het verstrekken van dit noodpaspoort. Het noodpaspoort was gelukkig dezelfde dag al in ons bezit. De ambassademedewerker vertelde ons, in tegenstelling tot de collega van de dag ervoor, dat het Britse noodpaspoort één van de weinige reisdocumenten ter wereld is dat de Thaise overheid niet accepteert om een 'visa on arrival' (visum dat gratis bij binnenkomst van Thailand wordt versterkt en 30 dagen geldig is wanneer men per vliegtuig het land binnenkomt. Bij aankomst per bus is het maar 14 dagen geldig. Aangezien de paspoortaanvraag in Bangkok 2 á 3 weken duurt, moesten wij dus wel vliegen). Kortom, de medewerker vertelde ons dat Erik bij deThaise Ambassade in Cambodja ook nog een Thais visum moest aanvragen om Thailand überhaupt binnen te komen. Op dat moment kregen we het beide benauwd, omdat niet duidelijk was of dit voor onze vlucht geregeld kon worden.
Dezelfde vrijdagmiddag zijn we gelijk naar het Cambodjaanse Immigratie Bureau gegaan om een Cambodjaans exit visum te kunnen regelen. De post met visum-aanvragen bleek helaas net verstuurd te zijn waardoor onze aanvraag pas maandagmiddag verstuurd konworden. Vervolgens zou het 3 werkdagen duren voordat Erik zijn noodpaspoort weer terug zou hebben en zou er dus niet genoeg tijd zijn om het Thaise visum aan te vragen voordat ons vliegtuig naar Bangkok zou vertrekken. Daarom besloten we vliegensvlug naar de Thaise Ambassade te gaan. Hier bleek de visumaanvraag voor Thailand ook 3 á 4 dagen te duren. Dit betekende dus dat we onze vlucht zouden missen en het hele verhaal weer vanaf vooraf aan zou beginnen (het noodpaspoort was namelijk gekoppeld aan de vluchtnaar Bangkok en bij het missen van de vlucht zou het noodpaspoort niet meer geldig zijn). De tranen stonden al in de ogen totdat er een Cambodjaanse jongen met een voetbalshirt op ons kwam aflopen. Hij zei ons wat 'vriendjes' bij de Thaise ambassade te hebben en er voor te kunnen zorgen dat Erik zijn Thaise visum maandagochtend al zou kunnen hebben. Omdat dit onze enige optie was om de vlucht nog te halen zijn we hier, zo wanhopig als we waren, maar op ingegaan. Het bleek $80 te kosten, waar een normale aanvraag $40 bedroeg.Gelukkig was het geen probleem dat we niet vooraf wilde betalen, maar Erik moest dus wel zijn noodpaspoort aan een wild vreemde meegeven. Voor de zekerheid toch maar even een foto van zijn ID-kaart gemaakt. Uiteindelijk beloofde hij het visum dezelfde avond nog bij ons hostel te komen afgeven tussen 18.00 en 18.30 uur (het was inmiddels al 16.00 uur. Hij zou dus iets wat normaal 4 werkdagen duurt, binnen 3 uur gaan regelen).Daarna zijn we teruggelopen naar het hostel, terwijl we doornamen of we de goede beslissing hadden genomen. Om 17.45 uur zaten we allebei vol spanning in de lobby van het hostel op de jongeman met Erik's noodpaspoort en visum te wachten. Harrie had inmiddels al wat voorbeelden van Thaise visa op internet opgezocht om te controleren of het visum wel echt zou zijn. Na lang wachten en veel 'ijsberen' was de jongeman er om 19.15 uur nog niet. De moed was ons al beide in de schoenen gezakt en teleurgesteld besloot Erik maar eten te gaan halen (vanwege anti-malaria medicijnen moesten we namelijk welop tijd avondeten). Harrie bleef in de lobby wachten. Na een half uur komt Erik met eten terug bij het hostel en ziet tot zijn grote verbazing de jongen met het noodpaspoort naast Harrie zitten. Erik rent op de jongen af en begint hem spontaan te omhelzen. Vervolgens worden de emoties hem even te veel en loopt Erik met tranen van geluk de trap op. Na een paar minuten waren we beide weer wat gekalmeerd en kwamen er erachter dat het visum er toch wel heel echt uitzag. De jongen $80 gegeven en vervolgens zijn we van ons etengaan genieten.
Dit weekend was Harrie jarig. Wegens de omstandigheden hadden we er beide ons hoofd niet naar staan om er uitgebreid bij stil te staan en hebben we dit 's avonds kan klein gevierd. Wanneer Erik op 2 mei jarig is en wij in Cancun, Mexico zijn, zullen we dit alsnog dubbel en dwars gaan vieren.
Maandagochtend ging het geregel weer verder door gelijk het Cambodjaanse exit visum te gaan regelen. Het enige wat we nu konden doen was rustig wachten en de stad Phnom Penh bekijken.
Woensdagochtend hebben we het exit visum opgehaald en waren we tegen alle eerdere verwachtingen toch nog op tijd voor onze vluchtvan vrijdag. Vrijdags zijn we van Phnom Penh naar Bangkok gevlogen en maandagochtend zijn we gelijk naar de Nederlandse ambassade gegaan waar Erik zijn nieuwe paspoort kon aanvragen. Ook moesten er documenten worden aangevraagd waarmee vaderlief in Nederland een nieuw medisch paspoort en internationaal rijbewijs voor Erik kon aanvragen. Deze documenten hebben we daarna op de post gedaan, waarna wij door Thailand konden gaan reizen. Het reisverslag hiervan verschijnt binnenkort.
Na vier weken druk bezig te zijn best is Erik inmiddels weer gelukkig eigenaar van alle documenten die zijn gestolen en kunnen we onze reis weer helemaal onafhankelijk voortzetten. Het niet in het bezit zijn van een paspoort voelde in Cambodja namelijk af en toe als een gevangenschap.
Bij deze willen wij alle mensen die ons hierbij hebben geholpen, in het speciaal onze ouders en Joop Hageman (die het verzenden van de documenten mogelijk heeft gemaakt), enorm bedanken!!!
De reis in Cambodja begonverschrikkelijk klote en zorgde ervoor dat we niet de geplande reis, met hoogtepunten van Cambodja, hebben kunnen maken. Toch hebben we in Phnom Penh ook mooie ervaringen meegemaakt. Zo merk je op dit soort momenten pas hoe sterk onze vriendschap is.
Zo hebben we de 'Killing Fields' in Cambodja bezocht. Dit is het grootste massagraf dat overgebleven is na de genocide tijdens de Cambodjaanse dictatuur onder bewind van Paul Pot. Echt verschrikkelijk en droevig om te zien wat mensen hun eigen volk kunnen aandoen. 3 miljoen van de 8 miljoen Cambodjanen zijn in korte tijd op een gruwelijke wijze afgeslacht. Hetkippenvel stond op onze armen toen we naast een grote boom stonden waartegen de soldaten baby's met hun schedel tegen de boom doodsloegen. Ook het Tuol Sleng museum, een gevangenis waar de slachtoffers voor hun dood gevangen zaten, heeft een diepe indruk op ons achtergelaten.
De stad Phnom Penh zelf vonden we beide niet bijzonder. Misschien kwam dit deels doordat we door de beroving niemand meer vertrouwde en daardoor niet ontspannen door de stad liepen. De enige bezienswaardigheid in de stad zelf vonden wij de Central Market. Een groot gebouw waarin een chaotische markt is opgesteld en waar echt te krijgen is. Wat ons erg opviel in de hoofdstad en waar de criminaliteit ook mogelijk deels uit voorkomt, is het grote verschil tussen rijk en arm. We zagen families die op straat leefde, waarvan de kleine kinderen bij stoplichten fruit proberen te verkopen. Op zo'n plek waar we deze armoede zagen, zagen we ook garages met de duurste automerken ter wereld (o.a. Rolls Royce, Ferrari, Bentley en Hummer, auto's die je regelmatig in de stad zag rijden). Waar op zo'n plek voor 5 miljoen dollars aan auto's staan,leven er voor mensen op straat die nog geen dollar per dag verdienen. Een gigantisch verschil tussen rijk en arm dus.
Kortom, we hebben een turbulente tijd achter de rug in Cambodja. Onder het genot van een koud biertje op een prachtig eiland in Thailand hebben we alles goed kunnen relativeren en kwamen we erachter dat het ons ook een hoop goeds heeft gebracht. Hierover meer in ons volgende reisverslag.
De ballen voor nu!
Harrie en Erik
De tegenvaller in dit reisverhaal hebben wij in eerste instantie alleen met ons eigen gezin gedeeld, omdat wij jullie enerzijds niet ongerust wilde maken. Anderzijds moesten we zoveel zaken regelen dat we simpelweg niet de tijd hadden om een reisverslag te schrijven. Toch willen wij jullie bij deze, nu alles is afgerond, graag vertellen over onze tijd in Cambodja.
Het ging alsvolgt: 30 oktober zijn we 's ochtends vroeg vanuit Saigon, Vietnam met de bus naar Cambodja vertrokken. Na een paar uur gereden te hebben kwamen we aan bij de grens. Wij hadden in Nederland al een E-visa (online) aangevraagd en konden dus als één van de weinige snel de grens oversteken. Aangezien we toch op de rest van het busgezelschap moesten wachten, maakte de E-visa niet veel verschil. Vervolgens hebben we de reis voortgezet en kwamen we aan in Phnom Penh, de hoofdstad van Cambodja. We hadden, zoals altijd, al een goedkoop hostel opgezocht, dus hier zijn we gelijk heengelopen. Even de backpacks gedropt en toen op zoek gegaan naar een supermarkt. Bij binnenkomst van het land hadden we voor ongeveer €70,- aan Cambodjaanse Riel gekocht, de Cambodjaanse valuta. In de supermarkt bleken echter alle prijzen in Amerikaanse dollars te zijn vermeld. We kwamen er dus achter dat in Cambodja met dollars betaald wordt. Alleen wisselgeldbedragen kleiner dan 1 dollar worden in Cambodjaanse Riels uitbetaald. Best irritant, want je loopt dan de hele tijd met twee verschillende valuta op zak.Eenmaal uit de supermarkt waren we druk op zoek naar de weg toen het noodlot toesloeg: Er komt een scooter met twee jongens langs gereden en de bijrijder rukt zo het nektasje van Erik z'n lijf. Een tasje dat hij tot dan toe de hele reis onder zijn shirt heeft gedragen om een dergelijke 'urban crime' te voorkomen. In de supermarkt had hij het tasje tevoorschijn gehaald om er geld uit te halen en daarna was hij door alle nieuwe indrukken van het land vergeten het tasje weer onder zijn shirt te stoppen. Dat kwam ons na een uur in Phnom Penh te zijn, gelijk duur te staan.
Op het moment van de beroving is Erik nog achter de scooter met die twee kneuzen aangerend en in de bocht had hij ze nog bijna te pakken. Helaas konden ze wegkomen en was hij zijn paspoort, medisch paspoort, internationale rijbewijs, reserve-bankpas en €70,- aan lokale valuta kwijt. Na de achtervolging en nadat de adrenaline enigszins was weggezakt, kwamen de eerste emoties van ongeloof en verdriet naar boven.
Na weer een beetje tot rust te zijn gekomen, zijn we maar teruggelopen naar ons hostel. Bij de receptie hebben we het verhaal uitgelegd en zij vertelde ons dat we eerst aangifte moesten gaan doen om überhaupt een nieuw paspoort te kunnen aanvragen. Samen met een hostelmedewerker, die als tolk meeging, zijn we per TukTuk naar het dichtstbijzijnde politiebureau gegaan. We hadden echter al gehoord dat we van de inzet van de politie niet veel moesten verwachten. Dit werd bij aankomst op het bureau gelijk bevestigd, want de politieagenten waren al vroegtijdig naar huis waren gegaan. Wij konden dus pas de volgende dag aangifte gaan doen.
De volgende dag vroeg opgestaan om samen met een Engels sprekende TukTuk-chauffeur naar het politiebureau te gaan. Deze bureaus bleken in verschillende districten opgedeeld te zijn en voordat we het bureau hadden gevonden dat bij onze plek van beroving hoorde, waren we al twee uur verder. Hier moest Erik samen met de tolken een agent in een klein kamertje het aangifteformulier invullen. De samenwerking liep al gebrekkig en op het moment dat er een andere agent binnen komt lopen en deze 'voor de grap' een AK-47 geweer op Erik richt, hangt er al helemaal een bizarre sfeer in de kamer.
Met een verhoogde hartslag toch maar de aangifte bij de lokale politie afgerond om vervolgens door te gaan naar de toeristen-politie. Hier moest de aangifte nog drie keer worden overgeschreven (een kopieerapparaat kennen ze daarschijnbaar nog niet) en moest de aangifte door vier verschillende rangen van politieagenten van stempels worden voorzien. Aan het einde moesten we de agenten ook nog even 'omkopen' voor hun gestempel, omdat we de aangifte anders niet terug zouden krijgen.
Met de aangifte op zak, konden we vervolgens naar de ambassade om een nieuw paspoort aan te vragen. In Cambodja bleek echter geen Nederlandse ambassade te zitten, dus moesten we naar de Britse ambassade die Nederlanders inCambodja vertegenwoordigt. Hier kon Erik dus ook geen nieuw Nederlands paspoort aanvragen. Dit kan alleen bij de Nederlandse ambassade in Bangkok, Thailand. Om Cambodja überhaupt te kunnen verlaten had Erik echter wel een reisdocument nodig en moest er daarom een Brits noodpaspoort worden aangevraagd. De medewerker op de Britse ambassade vertelde dat Erik met dit noodpaspoort en een exit visum voor Cambodja over 8 dagen makkelijk naar Bangkok zou kunnen vliegen. Omdat ditvliegticket naar Bangkok noodzakelijk was voor de aanvraag van het noodpaspoort, zijn we toen terug naar het hostel gegaan om de vlucht te boeken.
De volgende dag weer vroeg terug gegaan naar de Britse ambassade om de aanvraag voor het noodpaspoort af te ronden. Na lang wachten verleende de Nederlandse ambassade 5 minuten voor sluitingstijd alsnog toestemming voor het verstrekken van dit noodpaspoort. Het noodpaspoort was gelukkig dezelfde dag al in ons bezit. De ambassademedewerker vertelde ons, in tegenstelling tot de collega van de dag ervoor, dat het Britse noodpaspoort één van de weinige reisdocumenten ter wereld is dat de Thaise overheid niet accepteert om een 'visa on arrival' (visum dat gratis bij binnenkomst van Thailand wordt versterkt en 30 dagen geldig is wanneer men per vliegtuig het land binnenkomt. Bij aankomst per bus is het maar 14 dagen geldig. Aangezien de paspoortaanvraag in Bangkok 2 á 3 weken duurt, moesten wij dus wel vliegen). Kortom, de medewerker vertelde ons dat Erik bij deThaise Ambassade in Cambodja ook nog een Thais visum moest aanvragen om Thailand überhaupt binnen te komen. Op dat moment kregen we het beide benauwd, omdat niet duidelijk was of dit voor onze vlucht geregeld kon worden.
Dezelfde vrijdagmiddag zijn we gelijk naar het Cambodjaanse Immigratie Bureau gegaan om een Cambodjaans exit visum te kunnen regelen. De post met visum-aanvragen bleek helaas net verstuurd te zijn waardoor onze aanvraag pas maandagmiddag verstuurd konworden. Vervolgens zou het 3 werkdagen duren voordat Erik zijn noodpaspoort weer terug zou hebben en zou er dus niet genoeg tijd zijn om het Thaise visum aan te vragen voordat ons vliegtuig naar Bangkok zou vertrekken. Daarom besloten we vliegensvlug naar de Thaise Ambassade te gaan. Hier bleek de visumaanvraag voor Thailand ook 3 á 4 dagen te duren. Dit betekende dus dat we onze vlucht zouden missen en het hele verhaal weer vanaf vooraf aan zou beginnen (het noodpaspoort was namelijk gekoppeld aan de vluchtnaar Bangkok en bij het missen van de vlucht zou het noodpaspoort niet meer geldig zijn). De tranen stonden al in de ogen totdat er een Cambodjaanse jongen met een voetbalshirt op ons kwam aflopen. Hij zei ons wat 'vriendjes' bij de Thaise ambassade te hebben en er voor te kunnen zorgen dat Erik zijn Thaise visum maandagochtend al zou kunnen hebben. Omdat dit onze enige optie was om de vlucht nog te halen zijn we hier, zo wanhopig als we waren, maar op ingegaan. Het bleek $80 te kosten, waar een normale aanvraag $40 bedroeg.Gelukkig was het geen probleem dat we niet vooraf wilde betalen, maar Erik moest dus wel zijn noodpaspoort aan een wild vreemde meegeven. Voor de zekerheid toch maar even een foto van zijn ID-kaart gemaakt. Uiteindelijk beloofde hij het visum dezelfde avond nog bij ons hostel te komen afgeven tussen 18.00 en 18.30 uur (het was inmiddels al 16.00 uur. Hij zou dus iets wat normaal 4 werkdagen duurt, binnen 3 uur gaan regelen).Daarna zijn we teruggelopen naar het hostel, terwijl we doornamen of we de goede beslissing hadden genomen. Om 17.45 uur zaten we allebei vol spanning in de lobby van het hostel op de jongeman met Erik's noodpaspoort en visum te wachten. Harrie had inmiddels al wat voorbeelden van Thaise visa op internet opgezocht om te controleren of het visum wel echt zou zijn. Na lang wachten en veel 'ijsberen' was de jongeman er om 19.15 uur nog niet. De moed was ons al beide in de schoenen gezakt en teleurgesteld besloot Erik maar eten te gaan halen (vanwege anti-malaria medicijnen moesten we namelijk welop tijd avondeten). Harrie bleef in de lobby wachten. Na een half uur komt Erik met eten terug bij het hostel en ziet tot zijn grote verbazing de jongen met het noodpaspoort naast Harrie zitten. Erik rent op de jongen af en begint hem spontaan te omhelzen. Vervolgens worden de emoties hem even te veel en loopt Erik met tranen van geluk de trap op. Na een paar minuten waren we beide weer wat gekalmeerd en kwamen er erachter dat het visum er toch wel heel echt uitzag. De jongen $80 gegeven en vervolgens zijn we van ons etengaan genieten.
Dit weekend was Harrie jarig. Wegens de omstandigheden hadden we er beide ons hoofd niet naar staan om er uitgebreid bij stil te staan en hebben we dit 's avonds kan klein gevierd. Wanneer Erik op 2 mei jarig is en wij in Cancun, Mexico zijn, zullen we dit alsnog dubbel en dwars gaan vieren.
Maandagochtend ging het geregel weer verder door gelijk het Cambodjaanse exit visum te gaan regelen. Het enige wat we nu konden doen was rustig wachten en de stad Phnom Penh bekijken.
Woensdagochtend hebben we het exit visum opgehaald en waren we tegen alle eerdere verwachtingen toch nog op tijd voor onze vluchtvan vrijdag. Vrijdags zijn we van Phnom Penh naar Bangkok gevlogen en maandagochtend zijn we gelijk naar de Nederlandse ambassade gegaan waar Erik zijn nieuwe paspoort kon aanvragen. Ook moesten er documenten worden aangevraagd waarmee vaderlief in Nederland een nieuw medisch paspoort en internationaal rijbewijs voor Erik kon aanvragen. Deze documenten hebben we daarna op de post gedaan, waarna wij door Thailand konden gaan reizen. Het reisverslag hiervan verschijnt binnenkort.
Na vier weken druk bezig te zijn best is Erik inmiddels weer gelukkig eigenaar van alle documenten die zijn gestolen en kunnen we onze reis weer helemaal onafhankelijk voortzetten. Het niet in het bezit zijn van een paspoort voelde in Cambodja namelijk af en toe als een gevangenschap.
Bij deze willen wij alle mensen die ons hierbij hebben geholpen, in het speciaal onze ouders en Joop Hageman (die het verzenden van de documenten mogelijk heeft gemaakt), enorm bedanken!!!
De reis in Cambodja begonverschrikkelijk klote en zorgde ervoor dat we niet de geplande reis, met hoogtepunten van Cambodja, hebben kunnen maken. Toch hebben we in Phnom Penh ook mooie ervaringen meegemaakt. Zo merk je op dit soort momenten pas hoe sterk onze vriendschap is.
Zo hebben we de 'Killing Fields' in Cambodja bezocht. Dit is het grootste massagraf dat overgebleven is na de genocide tijdens de Cambodjaanse dictatuur onder bewind van Paul Pot. Echt verschrikkelijk en droevig om te zien wat mensen hun eigen volk kunnen aandoen. 3 miljoen van de 8 miljoen Cambodjanen zijn in korte tijd op een gruwelijke wijze afgeslacht. Hetkippenvel stond op onze armen toen we naast een grote boom stonden waartegen de soldaten baby's met hun schedel tegen de boom doodsloegen. Ook het Tuol Sleng museum, een gevangenis waar de slachtoffers voor hun dood gevangen zaten, heeft een diepe indruk op ons achtergelaten.
De stad Phnom Penh zelf vonden we beide niet bijzonder. Misschien kwam dit deels doordat we door de beroving niemand meer vertrouwde en daardoor niet ontspannen door de stad liepen. De enige bezienswaardigheid in de stad zelf vonden wij de Central Market. Een groot gebouw waarin een chaotische markt is opgesteld en waar echt te krijgen is. Wat ons erg opviel in de hoofdstad en waar de criminaliteit ook mogelijk deels uit voorkomt, is het grote verschil tussen rijk en arm. We zagen families die op straat leefde, waarvan de kleine kinderen bij stoplichten fruit proberen te verkopen. Op zo'n plek waar we deze armoede zagen, zagen we ook garages met de duurste automerken ter wereld (o.a. Rolls Royce, Ferrari, Bentley en Hummer, auto's die je regelmatig in de stad zag rijden). Waar op zo'n plek voor 5 miljoen dollars aan auto's staan,leven er voor mensen op straat die nog geen dollar per dag verdienen. Een gigantisch verschil tussen rijk en arm dus.
Kortom, we hebben een turbulente tijd achter de rug in Cambodja. Onder het genot van een koud biertje op een prachtig eiland in Thailand hebben we alles goed kunnen relativeren en kwamen we erachter dat het ons ook een hoop goeds heeft gebracht. Hierover meer in ons volgende reisverslag.
De ballen voor nu!
Harrie en Erik
-
27 November 2013 - 07:50
Leo Hendriks:
Tsjonge,jonge, dat is nogal wat,zeg!
Maar dit zijn wel dingen die voor jullie als jongelui louterend werken, zegt opa Leo.
Een ervaring rijker en eerlijk is eerlijk: jullie hebben je er goed door heen geslagen.
Zo'n verhaal doet het over 30 jaar onder de kerstboom nog steeds goed.
Heel veel plezier nog, het zal alleen maar naar meer smaken na zo'n off-moment!
Groet ,Leo&Ans -
27 November 2013 - 08:41
Luc Te Riele:
Jij neemt alles voor het avontuur wel erg letterlijk Erik. Over een jaar lach je hier om ;-). Anyway, ga weer genieten en blijf vooral verhalen er op gooien. Mooi om te lezen :-). -
27 November 2013 - 08:48
Els Abels:
Wat een ervaring! Hoop dat de rest met wat meer geluk verloopt. Nu zullen jullie het niet zo aanvoelen, maar het voegt wel iets toe aan de reis. Let goed op jullie spullen, en nog heel veel goede en mooie ervaringen gewenst. Blijf jullie volgen. -
27 November 2013 - 08:50
Lydia De Jager:
Hallo boy's,
Wat een verhaal zeg,en wat triest dat je eigenlijk niemand kan vertrouwen.
Maar jullie hebben je er moedig doorheen geslagen hoor! Ik hoop dat het vervolg van de reis beter verloopt en dat jullie optimaal kunnen genieten.
Kijk met spanning uit naar jullie nieuwe belevenissen,
met een lieve groet, Lydia de Jager -
27 November 2013 - 10:13
Frans:
Als een der ouders ben ik natuurlijk niet geheel objectief, maar ook ik wil net zoals bijvoorbeeld Leo en Lydia, benadrukken dat jullie beiden trots op jezelf én elkaar mag zijn. Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe jullie je voelden, maar jullie zijn er samen, met een beetje hulp van buitenaf, fantastisch uit gekomen.
De volgers zullen straks de verhalen van Thailand nog wel lezen. Op basis van whatsapp, met mooie foto's van idillische eilandjes met woningen aan het strand, inclusief zwembad, kan ik alvast verklappen dat het nu weer super met Erik en Harrie gaat.
Boys, veel plezier verder, mede namens rest van de familie
xxx
Frans
-
27 November 2013 - 13:48
Herma:
Heey lieve Boy's,
Tjee wat een verhaal zeg, ik voel helemaal met jullie mee daar mijn dochter vorig jaar ook op reis was en ik het al erg vond toen ze met pech aan hun camper langs de weg stonden en hun droom bijna niet waar konden maken. Laat staan dat ze beroofd waren!!!!! Dan had ik het eerste beste vliegtuig genomen.............waar de meiden natuurlijk ook echt niet op zaten te wachten......:-)
Maar ik weet uit ervaring hoe fijn het is te weten dat je dochter met haar liefste vriendin op reis is en ze alles samen kunnen delen. Dit heb ik ook tussen jullie gevoeld en Harrie was erg zorgzaam . En hoe belangrijk het is dat je een thuisfront hebt, die ALLES voor jullie doen als het nodig is, die met julie meeleven en het juiste gevoel delen, waar je even je ellende en verdriet aan kwijt moet en kunt.
Nou mannen, laat je reis niet vergallen door zo'n ellendige jongens en geniet van al het moois dat het jullie nog mag brengen. Ik zou zeggen neem een heerlijk koud biertje en PROOST op jullie vriendschap !
Dikke kus voor beide van Herma XX
-
27 November 2013 - 16:38
Henk Klaassen:
Hallo Mannen ,dit mag ik nu zeggen na alles wat jullie hebben meegemaakt.
Bij Erik stond het huilen nader dan het lachen,ik denk als zoiets mij was overkomen ik mijn broek van
voren en van achteren behoorlijk nat zou zijn geweest.Maar Carla en ik zijn blij voor jullie dat alles weer
al is het met veel moeite is opgelost. Ga nu maar met volle teugen genieten van wat er nu nog komen gaat. Groetjes Henk en Carla. -
27 November 2013 - 21:17
Davy:
Erik! Zo erg, ik hoorde het een aantal weken stiekem al via mama, en heb me heel erg vaak afgevraagd hoe het nou met je (jullie) verder moest! Gelukkig is het nu eindelijk allemaal geregeld en kunnen jullie bijkomen van alle ellende. Heel veel plezier nog en geniet er van!!
Dikke kus van Davy (en Jorn) -
28 November 2013 - 15:20
Ron En An:
Van in de hel naar in de hemel gevoel zullen jullie nu wel hebben denken wij -
28 November 2013 - 22:01
Bianca:
Hey kanjers, noch wat een verhaal zeg, ik schrok me rot toen ik het lag.
Echt verschrikkelijk allemaal, maar ongelofelijk dat die knul in dat voetbal shirt.
Ben blij dat het allemaal gelukt is uiteindelijk.
En nu weer genieten.
Have fun you guys x -
04 December 2013 - 20:41
Maastricht:
Damn, wat een verhaal. Vervelend dat jullie dit overkomen is... En dit terwijl de mensen in Cambodja zo aardig zijn en het zo'n geweldig land is (zeker gezien de tragische geschiedenis). Een reden om terug te keren! Laat het jullie reis vooral niet teveel beïnvloeden, want jullie hebben nog veel mooie momenten tegoed! -
05 December 2013 - 16:52
Anke Meekes:
Hallo Erik en Harrie,
Wat een afschuwelijk avontuur.....ik kreeg er kippenvel van. Gelukkig is het allemaal weer goed gekomen !
De complimenten voor de mooie beschrijving van deze ellende. Ik hoop dat jullie er voor de rest van jullie reis voor bespaard blijven.
Lieve groetjes, Anke -
11 December 2013 - 20:31
Antoon En Nell Klaassen:
Jongens, wat een groot AVONTUUR hebben jullie nu 'achter'!!!de kiezen.
Gelukkig dat alles weer goed is gekomen, ook al had het heel wat voeten in de aarde.
Geniet lekker van jullie reis en......fijne feestdagen en al het goede voor 2014!
Groetjes, Nell en Antoonxxxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
